Als ik je zou vragen wat de drukste luchthaven van de wereld is, dan ben ik redelijk zeker dat jij niet Hartsfield-Jackson Atlanta International antwoordt. Heathrow, Hong-Kong en JFK zijn lijken misschien betere kandidaten, maar met meer dan 103 miljoen passagiers per jaar is de luchthaven van Atlanta een duidelijke winnaar. En het opmerkelijkste is dat ondanks al dat luchtverkeer, al die cirkelende vliegtuigen, elk vliegtuig tot nu toe veilig is geland.
Ons leven als luchthaven
Onze levens lijken soms wel gebaseerd op de luchthaven van Atlanta. Dagdagelijks is het een komen en gaan, en het is niet erg waarschijnlijk dat dat spoedig stopt. Maar anders dan in een luchthaven laten wij wel regelmatig een vliegtuig crashen. Zo lezen we boeken niet helemaal uit, blijven muren jaren onbeschilderd en hangt er na vele jaren nog steeds een ballonnetje in de gang in plaats van een luster.
Bijna elke dag word je overspoeld door dingen die gedaan moeten worden en ‘s avonds is de lijst vaak amper korter geworden om de volgende dag weer aan te groeien. Maar als we de analogie van de luchthaven aanhouden is het eigenlijk de bedoeling dat elk vliegtuig veilig landt.
Perugino en Leonardo da Vinci
In het jaar 1505 werd de artiest Perugino belachelijk gemaakt voor zijn gebrek aan kunde en originaliteit. Wat hier verrassend aan is, is dat hij tot kort daarvoor beschouwd werd als ‘de beste meester in Italië’ of zelfs de ‘bekendste schilder van heel Italië’.
Toen Leonardo da Vinci het ‘Laatste Avondmaal’ schilderde werd hij uit het niets een bekende en gewilde schilder. Geleidelijk aan groeide zijn ster verder en deemsterde die van Perugino verder weg. Maar terwijl de reputatie van Leonardo da Vinci als artiest groeide, groeide ook zijn lijst van onafgewerkte projecten. Aan het ‘Laatste Avondmaal’ werkte hij af en aan voor een periode van drie jaar. Alleen al het gezicht van Judas zou hem een jaar tijd gekost hebben.
De ‘Mona Lisa’ duurde 16 jaar om te schilderen, de ’Maagd op de rotsen’ nam 13 jaar.
Wanneer je een plan start, heb je ook een einddatum nodig
Ik ben in 2018 gestart met het plan om een website te ontwikkelen waarop je eenvoudig de combinaties volgens het systeem van schijnbare chaos kan maken. Het heeft geleid tot een crowdfunding, de website is gebouwd, maar is nog altijd in ontwikkeling. Ik ben al enkele keren opnieuw gestart, herstart en compleet opnieuw begonnen. Met horten en stoten gaat het vooruit, maar om eerlijk te zijn is het einde nog niet direct in zicht.
Dat in groot contrast met andere projecten zoals het schrijven van boeken, het opstarten van het video-platform …
Het verschil? Bij de voltooide projecten heb ik altijd een duidelijke einddatum. Hierdoor ben je verplicht om terug te werken in de tijd en je volgorde van stappen vast te leggen en je hier aan te houden om de deadlines te halen.
Indien je niet aan de eindmeet geraakt is dat een teleurstelling
En niet alleen voor jou, maar voor iedereen. Je kan dagdagelijkse lijstjes hebben waar op staat dat je de kikkererwten moet in de week leggen, dat de vuilbak woensdag buiten moet … Het is iets totaal anders om te beseffen dat de jaren voorbij gaan en dat je je doelen niet bereikt. Altijd rondlopen met onafgewerkte ideeën en projecten zuigt de energie uit je lijf en zorgt voor veel tijdverspilling.
Alleen maar praten over en denken aan dat vliegtuig is niet voldoende. Het is belangrijk om dat vliegtuig ook aan de grond te krijgen.
Geen datum. Geen doel. Geen landing.
In zijn laatste jaren klaagde Leonardo da Vinci dat hij nooit een project afwerkte. Zelfs een van de grootste uitvinders aller tijden had, net als wij nu, nood aan een eindmeet.
Wat denk je? Tijd voor enkele eindmeten?
Heb je het aanleggen van die poel al een tijdje uitgesteld? Wou je altijd al intensief combineren en lijkt het systeem van schijnbare chaos je wel wat maar durf je niet goed beginnen? Heb je enkele ideeën om je randen wat anders in te richten maar kom er altijd iets anders tussen?
Samen verder?
Als ik beloof dat ik een einddatum vastleg voor mijn website over het systeem van combineren, leg jij dan enkele einddatums vast voor die onvoltooide projecten in je tuin?
Leuk! Dat betekent dat ik nu echt de appelboom in de voortuin ga zetten die al een week wacht. Vorig jaar was ik begonnen met meer stenen er uit, bloeiende planten er in. En het plan om nog een cirkel stenen er uit te halen bleef liggen.
Dit berichtje laat me zien dat ik het einddoel ( bijenvriendelijker voortuin) geen datum had gegeven, maar alleen de kleine projectjes zoals vorig jaar, de geveltuin…(nu? Of morgen?)
Vandaag dus: stenen eruit, appelboom er in.
Een heel inspirerend artikel!
En voor mij ook een heel herkenbaar iets. Dank om dit te delen met ons. Ik ga er zeker mee aan de slag 😀
Hartelijke groetjes en voor jou veel succes met het zetten van je einddatum 👍😀
Prachtig! En zo raak!!
Mooi! Goed geanalyseerd: die einddatum. Als opruimcoach zie ik precies het hier vaak misgaan. En inderdaad een afspraak maken en deze nakomen.
Dag Frank,
Stemt tot nadenken en diepere bezinning. Deze winter heb ik me verdiept in alles wat je geschreven hebt en mijn moestuin proberen te ‘herbouwen’ zoals u het voorstelt in de artikels. Dit was mijn project voor deze winter…dank voor alle informatie. Benieuwd naar het resultaat, zelfs al zal de opbrengst dit jaar minder zijn, ik heb er toch mijn liefhebberij in en volle aandacht aan gewijd.
Mvg Johanna
Frank.
Leuk artikel. Je schiet echter je doel voorbij.
Ten eerste er is meer dan een(1) doel.
1 de mooie reis
2 het resultaat.
Als je de eerste vergeet is de tweede nooit te bereiken met een goed kwaliteit en in goede gezondheid. Kijk maar eens naar topsporters die hun kampioenschap stellen boven hu sportplezier. Misschien worden ze kampioen, maar hebben ze er intrinsiek plezier aan? Kijk maar eens naar het plezier van Nils vander Poel uitstraalde bij de laatste WK schaatsen.
Ten tweede de complexiteit achter hetgeen je beschrijft laat zich niet in een lineaire planning gieten. Dat kan alleen in een circulaire recursieve planning.
Waarbij je al prototypent verder komt en de hulp van goede analisten nodig hebt om jouw ideeën om te zetten in een werkende web omgeving. Er is een grote valkuilt en dat is dat de logische tuintaal niet is de logische taal van de webontwikkelaar. Nog sterker de implementatie van de complexe datamodellen die je voor jouw plan nodig hebt zijn niet door een gemiddelde webdeveloper te bouwen en vergen naast de nodige abstracte modelleerkennis (tuin-architect) veel technische kennis en programmeer vaardigheden (de tuinman).
Alleen gaande de reis zult je ontdekken wat de mogelijkheden en onmogelijkheden zijn, net zoals Leonardo dat moest ontdekken in de tijden dat hij bezig was om zijn werken te voltooien. Tussen de schets en het voltooien van zijn werken zaten de valkuilen van de onwillige technische onvolkomenheden.
Het is dus niet zo erg als je geen einddatum aan een project kunt hangen als je maar steeds blijft ontdekken wat kan en niet kan, zodat de reis blijft inspireren.
(als alles goed gaat gaat mijn eigen site begin april on line met mijn uitgebreide tuinlogboek)
Ik kijk er erg naar uit Frank, naar een website voor de schijnbare chaos mogelijkheden on line, dus tjop tjop tjop🙂
Ik ben hier ook heel erg benieuwd naar! Ik heb binnen enkele maanden voor het eerst een tuin, en denk dan, als ik eraan begin dan maar ineens goed, maar het is zóveel (maar geleidelijk aan opbouwen is ook maar niks als je start van een braakliggend terrein), dus wat extra praktische handvaten zou ik heel nuttig vinden!
Het vliegtuig land in the touch down zone en de baan heeft een einde
Daar moet wel rekening mee houden in je plan
Wacht je te lang of land je te laat dan heeft dat gevolgen
Ik kan me ook niet echt vinden in dit artikel. Het klinkt eerder als die val waar ik zo makkelijk in trap. De weg is wat mij betreft belangrijker dan het doel. Deadlines leiden tot stress en handelen vanuit “wel moeten” ipv intrinsieke motievatie, en het opzijschuiven van zelfzorg. Sinds ik daarmee stopte ben ik een veel gelukkiger mens en ja, voor elk ding dat ik doe blijven er 100 andere liggen. De prioriteiten bieden zichzelf aan, en de nood aan zelfzorg (dat kan ook werk zijn) ook. Ik kan me dan lopen frustreren over het werk (glas) dat onvoltooid (halfleeg) is, of blij zijn met wat ik wel gedaan krijg. En hoe snel het af geraakt wordt vanzelf wel duidelijk. Heb ik meer energie en/of tijd, dan werk ik wat langer en/of harder en vice versa.
Mijn enige deadlines worden ingegeven door natuur en maatschappij (seizoenen, afspraken, …). Opgepast dus met afspraken! Hoe minder beloftes, hoe dichter ik bij mezelf kan blijven! En ja, uitzonderlijk is er wel eens iets waarvan ik zeg: “En nu geef ik dit voorrang!”, maar evengoed blijven er dan andere dingen liggen. Ik zie het meer als een dans. Het gaat hem om de bewegingen die op dat moment om expressie vragen. Niet om de vele schitterende bewegingen die ik ondertussen níet maak. En natuurlijk zijn er afbakeningen: de muren, de andere dansers en obstakels, de gladheid van de vloer, de hoeveelheid zuurstof in de ruimte, het begin- en einduur, de aard van de muziek, mijn eigen “mate van vrij voelen” en muzikaliteit, alleen dansen of in koppel enz. .
Maar het is waar: een deadline kan een hefboom zijn om iets dat je écht wil bereiken te forceren. Maar forceren is eerder een noodmaatregel dan een standaard werkwijze.
Vind ik 🙂
In de herfst van 2019 begon ik aan de opleiding voor ‘docent en kennismanager groen’. Mijn plan was: voordat ik 60 ben is de opleiding af. Over 3 maand wordt ik 60 en ruim een maand geleden was de opleiding af. Doel behaald!
Tijdens de opleiding was ik bezig om aan te tonen dat zelfs in schooltuinen in de zomer groente geteeld kan worden zonder dat alles overwoekerd zou worden door onkruid, zonder dat er elke week uren in de tuin gewerkt werd en zonder begieten. In de zomer van 2020 is in het project ‘Zomervakantie-Groenteteelt’ aangetoond dat dit kan.
Vervolgens hebben we als collega’s het doel gesteld om ook leerling-tuintjes door de zomer groente te laten produceren.
Het doel voor dit jaar is om als proef de tuintjes in te richten volgens de (aangepaste) methode van de ‘Schijnbare chaos’.
We hebben als doel dat in het schooljaar 2021 2022, 250 leerlingen op deze wijze hun tuintje van 2 x 2 meter gaan aanleggen.
Tijdens het traject kom je telkens dingen tegen die anders blijken te werken waarvoor we ook telkens weer oplossingen verzinnen. Zo houden we het doel voor ogen en wordt de doelstelling gehaald.
Dag Ties, leuk project. Wij zijn vorig jaar gestart met een dorpsmoestuin en voedselbos (zie FB pagina: Dorp aan de Beek- Vessem).
Daarbij was/is de basisschool in het dorp ook betrokken. Alleen door corona was het lastig een goede start te geven. Het principe van de moestuin is permacultuur en eerder heb ik de jaarcursus on-line gevolgd.
Dit jaar gaan we met groep 6-7 een stuk tuin inrichten als azteken tuin met de 3-gezusters. De kinderen gaan in april suikermais en courgettes/pompoenen voorkweken, die dan in mei uitgeplant worden.
Omdat ook wij met beperkte tijd toch groenten etc willen kweken mikken wij op vaste planten met eetbare delen en zelfuitzaaiers (zie ook Frank zijn blog van januari dit jaar).
Mijn concrete vraag: heb je info op schrift staan over ‘Zomervakantie-Groenteteelt’? en zo ja, wil je dat delen?
Groeten Gerry
Dacht even: waar gaat hij heen met dat vliegtuig, maar de circel kwam ongeveer rond; leuke Nieuwsbrief!
Als ‘t niet hoeft, ga ik geen deadline stellen (hoogstens een wens parkeren, ergens in mijn achterhoofd). Als er eenmaal een deadline ís, in goed Vlaams eindmeet dus, dan werkt dat meestal uiteindelijk ook wel goed. Zowiezo om te beginnen is er chaos nodig; als die er niet is: eerst maken!
Ik kan het niet laten hierop te reageren. Jo, ik denk dat er een groot verschil is tussen een deadline en een doel dat voortkomt uit een diep verlangen. Een deadline voelt inderdaad als een soort dreiging bij het niet halen van het doel, waardoor je moet forceren. Het is vaak iets wat niet uit jezelf komt maar de buitenwereld van je verlangt, dat je kost wat kost voor elkaar moet krijgen, al val je er half dood bij neer, vandaar het woord deadline misschien? Een doel dat een intrinsiek verlangen als oorsprong heeft, heeft een einddatum nodig om zichzelf waar te maken. Het doet in feite zichzelf, omdat het een authentieke bron komt.
Hoe dit precies werkt is voor mij niet te begrijpen, wel dat het zo werkt, als een soort universele wet. Dat was mijn eigen ervaring in het verleden, en nu weer.
Op het moment dat ik hier hoorde over deze manier van werken ontstond in mij een groot verlangen zo te werken. En het doet zichzelf. O.k., het was even heel hard werken om alles op zijn plaats te krijgen maar alles wat ik nodig had om te kunnen beginnen maakte zich beschikbaar. Nu staat de eerste groente in de grond. Een wonder! Ongeacht wat het resultaat zal zijn, het klopt. En ik geniet er nu al heel erg van.
De ene bestemming al wat dichter als de andere…
Kiezend, opstijgend, vliegend & landend.
Steeds dankbaar verder reizend :-).
😉
Mensen, wat een nieuwsbrief en wat een antwoorden. Het stellen van deadlines is soms goed. In de natuur kun je plannen wat je wil maar die trekt haar eigen plan. er blijft maar een constante, heb plezier in wat je doet en waai een beetje met alle zachte winden mee zodat je ook af en toe op onverwachte plaatsen komt.