Recensies van boeken is iets wat ik heel belangrijk vind. Zelf lees ik graag en veel en heb ik al heel veel informatie uit boeken gehaald. Dikwijls kom ik op een boek na een recensie in een tijdschrift of omdat iemand mij een boek aanraadt. Wat ook een soort van recensie is.

Zelf was ik daarom bij het opzetten van mijn blog vastbesloten regelmatig een recensie te plaatsen van een boek dat ik heb gelezen. Maar door tijdsgebrek is het er nu al bijna een jaar niet meer van gekomen. De laatste was in november vorig jaar: Zelf Denken.

Intussen heb ik wat geschoven met mijn vrije tijd en een gaatje gevonden om wekelijks enkele uren te kunnen lezen. Ik hoop dit vol te houden en mijn leestempo terug op te schroeven 🙂 .

Momenteel heeft het al resultaat opgeleverd en heb ik onlangs, op aanraden van mijn moeder, het boek: ‘Geroezemoes in het gras‘ gelezen.

Bijna een roman

Dave Goulsen heeft een boek geschreven met het opzet ons kennis te laten maken met de kleine diertjes in ons leven. Er is al veel informatie verschenen over grote dieren, maar over insecten, vliegen, … is er bijna niets bekend.

Niet bij wetenschappers en zeker niet bij de leek zoals jij en ik. Het lijkt mij ook niet echt eenvoudig om een interessant en vlot leesbaar boek te schrijven over libellen, vlinders, vliegen en de bevruchting van bloemen door hommels, …

Maar toegegeven, Dave Goulsen is daar met glans in geslaagd 🙂 . Het boek leest als een roman en hij vertelt via gebeurtenissen die hij heeft meegemaakt als leraar, via anekdotes en op allerlei andere manieren over deze kleine beestjes dat het altijd blijft boeien.

Elk hoofdstuk gaat over een ander onderwerp, telkens wordt er diep ingegaan op een diertje, zonder dat jet het eigenlijk door hebt. De beloning voor het lezen van het boek is veel kennis en een groeiende nieuwsgierigheid naar het leven van die kleine, onbekende wezentjes.

Iets negatiefs?

Ik kan niet echt iets negatiefs zeggen over dit boek. Wat ik wel heb met dit boek, is dat ik niet echt veel onthouden heb van de inhoud. Wel een algemene indruk, maar ik kan zo dadelijk niet zeggen wat er allemaal verteld is over de de libellen, vliegen en wantsen die zich schuilhouden op zijn domein in Frankrijk.

De reden hiervoor?

Ik denk dat er gewoon zoveel in zijn boek vertelt wordt dat het bijna onmogelijk is om alle details te onthouden. Of dat iets negatiefs is, is een andere zaak.

Een andere reden is misschien ook omdat zijn boek ongelooflijk sterk eindigt.

Een sterk einde

Het derde deel van het boek heeft enkele stevige waarschuwingen voor de lezer in petto. Het maakt dat je toch even nadenkt waar we eigenlijk naartoe gaan. Daarbij goed wetend dat deze kleine insecten en beestjes uit het boek eigenlijk de basis vormen voor het grotere netwerk en onze voedselvoorziening.

De titels van de laatste hoofdstukken maken al direct duidelijk wat ik bedoel: Verdwijnende bijen, De inteelteilanden en het Paaseiland.

Zeker het hoofdstuk over de verdwijnende bijen is echt wel confronterend, maar ook de twee volgende hoofdstukken laten je wel eens even slikken.

Conclusie

‘Geroezemoes in het gras’ is een dikke aanrader, het boek leest heel vlot weg en ik zal het zeker nog eens lezen!

Ik wacht momenteel trouwens vol ongeduld op de voorganger van dit boek: ‘Een verhaal met angel‘. Maar eerst nog even wachten tot mijn moeder het heeft uitgelezen 😉 .

Volgende Stap?

Schrijf u in voor email updates, zo wordt u automatisch op de hoogte gehouden van elk nieuw bericht!