Planten worden al eeuwenlang bij alle volkeren gebruikt als medicijn, een geneeswijze die de laatste jaren een heropleving kent. Ondanks het feit dat farmaceutische geneesmiddelen afgekeken zijn van de inhoudsstoffen van planten is er toch een enorm verschil. Heb je er al eens over nagedacht hoe het komt dat er bij plantenremedies geen nevenwerkingen zijn en bij farmaceutische geneesmiddelen wel en niet van de minste? Inderdaad bij de plant is de actieve stof ingebed in andere stoffen waardoor geen onaangename neveneffecten ontstaan.
Een ander punt is dat men in de hedendaagse kruidengeneeskunde de producten gaat standaardiseren, dat wil zeggen dat men ervoor zorgt dat er een welbepaalde hoeveelheid van een bepaalde actieve stof inzit. Dit om de werkzaamheid beter onder controle te hebben want in een plant weet je nooit zeker hoeveel er van een bepaalde stof inzit.
Geeft deze evolutie ons wel de juiste manier om met planten en plantengeneeskunde om te gaan? Ik heb daar reeds lange tijd mijn vragen bij.
Daarom dit stukje over plantenchemie, geïnspireerd o.a. door het boek The Lost Language of Plants met als ondertitel The Ecological Importance of Plant Medicines to Life on Earth van Stephen Harrod Buhner, 2002.
