De Nederlandse naam van deze plant is erg misleidend, hondspeterselie is immers geen peterselie en behoort niet tot het geslacht van de peterselie. Bovendien, en dat kan een probleem zijn, is hondspeterselie giftig. Daarom hierbij wat meer uitleg over de hondspeterselie.

Herkomst en standplaats

Hondspeterselie is oorspronkelijk inheems en verspreid over het grootste deel van Europa, Zuidwest Azië een Noordwest Afrika. Ondertussen is hondspeterselie ook verspreid over delen van de Verenigde Staten.

Hondspeterselie komt algemeen voor in houtkanten, in moestuinen, op akkers, in wegbermen, op braakliggende grond, in parken, langs rivieroevers. Hondspeterselie groeit in zon tot halfschaduw op een voedselrijke en eerder vochtige grond.

Beschrijving

Er is weinig eenduidige informatie te vinden over deze plant. Zo zijn hoogtes vermeld variërend van 3 cm tot 2 m., maar meestal liggen de afmetingen tussen 30 en 90 cm. De planten die ik in onze tuin gezien heb zijn zo’n 25 cm hoog voor ze bloeien. Bloeiende planten zijn hoger, tot zo’n 65 cm.

De bladeren zijn twee- tot 3-voudig geveerd met fijne slippen. Ze zijn donkergroen, glanzend en lichtjes hangend. De stengels zijn hol, blauwbewaasd en ze hebben fijne ribbels.

Hondspeterselie bloeit van juni tot oktober. De bloei bestaat uit witte, niet erg dichte bloemschermen. De lange, drie- of vierbladige omwindseltjes aan de buitenkant van de schermpjes wijzen als sporen naar beneden. Dit is meteen het beste herkenningsmiddel voor deze plant. De vruchtjes zijn kogelrond met witte en rode oliestriemen. Deze eenjarige plant geeft ongeveer 500 zaden die vijf jaar kiemkrachtig blijven.

De wortel  is een penwortel die tot 50 cm diep gaat.

Giftigheid

Dat de plant giftig is, is duidelijk maar verder zijn de verschillende bronnen niet eensluidend.

Hondspeterselie behoort tot de familie van de gevlekte scheerling en de dolle kervel maar is minder giftig omdat de plant minder coniine bevat. Een dosis van 0,5 tot 1 gram coniine is voor de mens dodelijk.

Deze stof is aanwezig in alle delen van hondspeterselie. Volgens sommigen is het een erg giftige plant, volgens andere bronnen zijn de vergiftigingen in de regel niet ernstig omdat men het wel proeft als men het eet. Er ontstaat namelijk een brandend gevoel in de mond. Vandaar de wetenschappelijke naam ’aethusa’ van het Grieks aithein dat ’branden’ betekent.

De Nederlandse naam verwijst  naar de gelijkenis met peterselie maar het voorvoegsel ‘honds’ zou het negatieve aspect aangeven, zoals in ’hondenweer’. Maar ook daar zijn anderen het niet mee eens.

Door het drogen zou de giftigheid verdwijnen waardoor dieren er geen last van hebben bij hooi.

Herkennen

Aangezien de plant vooral te herkennen is aan de omwindselblaadjes die onder de schermen naar beneden hangen, is dit niet erg bruikbaar in de moestuin. Je oogst peterselie namelijk voor de bloei.

Hoe kan je de plant dan herkennen?

Hondspeterselie lijkt op bladpeterselie maar heeft niet de geur van peterselie. De literatuur vermeldt een onaangename geur, maar die is naar mijn oordeel weinig opvallend. Volgens anderen hebben de blaadjes een knoflookachtige geur als je ze fijnwrijft.

De plant groeit bij voorkeur langs houtkanten en struiken, heb ik bij ons gemerkt.

Je kan dus uitkijken waar de plant groeit, eraan ruiken en bij twijfel ze niet gebruiken. Laat ze in bloei komen zodat je ze leert kennen en je dan kan zien aan de omwindseltjes of het inderdaad hondspeterselie is.

Vaak wordt in tuinboeken het advies gegeven om krulpeterselie te zaaien en geen bladpeterselie. Je gaat hondspeterselie immers niet verwarren met krulpeterselie. Je laat best bladpeterselie niet spontaan uitzaaien want dan wordt het helemaal moeilijk.

Wees hoe dan ook op je hoede als je ergens in je tuin bladpeterselie meent te ontdekken.

Volgende Stap?

Schrijf u in voor email updates, zo wordt u automatisch op de hoogte gehouden van elk nieuw bericht!