Ik heb vele liefdes in mijn leven: uiteraard mijn kinderen en vrouw, tuinieren en schrijven. Maar een andere liefde die ik al van kindsbeen af heb is lezen. Het maakt op zich niet veel uit waarover een boek gaat, indien het goed geschreven is, dan lees ik het 🙂 . Romans lees ik al vele jaren niet meer, simpelweg omdat mijn leeslijst overvol staat met interessante non-fictie boeken. Hierdoor kom ik er gewoon niet toe, maar ik heb er ondertussen toch enkele opstaan, vooral uit nostalgie.
Momenteel ben ik het boek ‘Forces of Nature‘ van Brian Cox aan het lezen: een zeer goede uitleg over de werking van de natuurkundige principes die een invloed hebben op de vorming van sneeuwvlokjes, het ontstaan van orkanen en het bestaan van getijden.
De kracht van de maan
Tijdens de uitleg over de werking van de getijden en de invloed van de maan hierop, moest ik direct aan de maankalender van Maria Thun denken. Of deze accuraat is en veel helpt in de tuin, daar spreek ik mij nu niet over uit, maar wel over een veel gehoorde opmerking hierover. Vaak wanneer ik hierover schrijf of praat of wanneer je hierover opzoekt op internet krijg je dezelfde reactie: de kracht van de maan is zo klein, waarom zou deze een invloed kunnen uitoefenen op een zaadje, een kiemplantje of een struik?
Maar blijkbaar is deze aantrekkingskracht van de maan verre van zwak. Ze is zelfs zo sterk dat er niet enkel getijden ontstaan, maar dat zelfs rotsformaties worden verschoven. Vaak tot een halve meter of een hele meter! Deze verschuivingen worden nauw in het oog gehouden omdat ze kunnen leiden tot vulkaanuitbarstingen of aardbevingen. Verre van een te verwaarlozen kracht dus.
Maar iets anders is ook blijven hangen
Ik lees gemiddeld elke week een boek maar ik probeer niet om alles wat ik lees te onthouden. Ik lees gewoon en merk dat er van elk boek wel iets blijft hangen. Enkele details, enkele belangrijke verhalen, en ook altijd de algemene tendens, de rode draad doorheen het boek. En dat is voldoende voor mij. Maar soms is er iets wat zo juist aanvoelt, waar ik mij helemaal in kan vinden, dat ik het meerdere keren lees of echt onthoud.
In het boek ‘Forces of Nature‘ is er op het einde van het eerste hoofdstuk zo’n stukje tekst. Het omvat voor mij de essentie van natuurlijk tuinieren. Of toch zoals ik natuurlijk tuinieren ervaar en graag wil uitdragen:
And there it is. Nature is beautiful deep down. And we want to glimpse that underlying beauty. Let’s not guess, let’s not make something up. Let’s think, observe, experiment, pay attention, look for similarities and differences across the natural world and try to understand them. Most of all, let’s be comfortable, delighted, exhilarated when faced with the unknown. And devote our time to exploring the infinite territory beyond. There are treasures beyond imagination in the simplest things if we care to look closely.
En daar is het dan. De natuur is diep van binnen prachtig. En we willen een glimp opvangen van die onderliggende schoonheid. Laten we niet raden, laten we niets verzinnen. Laten we denken, observeren, experimenteren, opletten, zoeken naar overeenkomsten en verschillen in de natuurlijke wereld en proberen ze te begrijpen. Laten we vooral comfortabel, opgetogen en opgewonden zijn wanneer we worden geconfronteerd met het onbekende. En laten we onze tijd besteden aan het verkennen van het oneindige gebied daarbuiten. Er zijn ongelooflijke schatten in de eenvoudigste dingen als we maar aandachtig willen kijken.
Ik heb het al dikwijls gezegd en geschreven: in een natuurlijke tuin is het belangrijk om je kinderlijke verwondering terug te vinden. Om alles in vraag te stellen en om overal naar te kijken met intentie. En dat is meer dan zien, dat is observeren. En dat is volgens mij de absolute basis van natuurlijk tuinieren, van permacultuur!
PS: Vanaf volgende week gaat het terug over de praktijk in de tuin en ga ik dieper in op het mulchen van de herfsttuin 😉 !
