Ik schrijf ondertussen al meer dan 17 jaar bijna dagelijks. Het is min of meer toevallig begonnen bij mijn vorige werk, een tuincentrum/boomkwekerij. Ik ben daar begonnen met het verspreiden van een nieuwsbrief, die, klein gestart, uitgroeide tot een maandelijkse brochure, mini-cursussen … Heel leuk om te doen! Het was ook mijn eerste echte ervaring met schrijven. Daarvoor had ik al verschillende malen geprobeerd om een boek te schrijven maar het blijkt dat ik niet erg origineel ben in het bedenken van verhaallijnen en plots.

Niet verzinnen, maar gewoon schrijven

Het voordeel wanneer je schrijft over planten, tuinieren en de natuur is dat je niets moet verzinnen, maar gewoon beschrijven wat er gebeurt en bestaat. En dat was en is een pak eenvoudiger. Met dus als gevolg dat ik ondertussen al bijna de helft van mijn leven veel en regelmatig schrijf. Toch is er nog een enorm verschil met mijn eerste artikels en korte blogposts en met wat ik de laatste jaren schrijf. Waar ik vroeger bijna een dag bezig was om een artikel te schrijven of soms zelfs enkele weken om een volledige brochure af te werken, verliep dit doorheen de jaren steeds vlotter.

Ik schrijf ondertussen de meeste artikels en blogpost in een klein halfuurtje tot een uurtje. Maar ik moet er wel bijvertellen dat het artikel dan wel voorbereid is. Ik weet waarover ik ga schrijven, wat het begin is en wat de uitkomst moet zijn. En dan loop het vlot uit mijn vingers in mijn computer. Maar eigenlijk moet ik zeggen liep. Want zoals je gemerkt hebt, zijn er de laatste drie maanden niet veel artikels verschenen. En heb ik ook niet veel geschreven, en zeker al niet elke dag. En dit merk ik heel goed bij het schrijven. Want ik ben nu al langer bezig aan de inleiding dan ik normaal over een heel artikel doe. Schrijven is zoiets als een spier die je moet trainen en blijven trainen om soepel, sterk en actief te houden. Doe je het een tijdje niet of minder, dan heb je terug een inloopperiode nodig om op volle kracht te werken.

Geen groene vingers, maar een ongetrainde tuinspier

In de tuin werken is helemaal hetzelfde in mijn ogen. Er wordt vaak gezegd dat je groene vingers moet hebben om in de tuin te werken, maar ik ben het daar niet mee eens. Volgens mij zouden veel meer mensen baat hebben bij tuinieren en er ook ‘verslaafd’ aan geraken. Het is een drempel die je moet nemen, maar begin klein, oefen die tuinspier en je zal merken dat het steeds vlotter gaat. Je tuin wordt steeds groter en je neemt meer hooi op je vork. Simpelweg omdat het leuk is, omdat je ervan geniet en omdat je het steeds beter kan. Je tuinspier wordt sterker, je doet alles sneller en de drempel om naar buiten te gaan wordt steeds kleiner. Na een tijd ga misschien zelfs al in de regen in de tuin werken!

En ik merk ook dat bij tuinieren, net als bij schrijven, het moeilijker is om opnieuw te beginnen als je het lange tijd niet gedaan hebt. De drempel om te starten is groter geworden, de spier moet wat opgewarmd en gestretcht worden. En eens je even bezig bent dan komt het allemaal weer snel terug. Alsook het besef dat in de tuin werken, buiten zijn, genieten van de lucht, het leven en de natuur rond je toch echt wel super is.

Net zoals door weer te schrijven bij mij ook het besef terugkomt dat het iets is wat ik heel graag doe. Maar dat het ook weer wat tijd zal vragen voordat het allemaal weer even vlot en soepel loopt als de laatste jaren 🙂 .