Half maart 2012, ‘s morgens iets voor acht stap ik het bureau binnen van het tuincentrum waar ik werk en vraag met knikkende knieën en een bibber in mijn stem aan mijn baas of ik hem even kan spreken in zijn bureau. Ik zeg met knikkende knieën en de bibber in mijn stem omdat ik pas na verschillende pogingen de moed heb gevonden om effectief door te zetten.

Het is niet zo dat ik schrik had voor de reactie van mijn baas, het is eerder omdat ik zo een definitieve breuk maak met het (zekere) verleden en een grote stap zet naar een onbekende toekomst. Achteraf gezien is het allemaal heel logisch en simpel verlopen, maar dat kon ik toen enkel vermoeden. Mijn zelfvertrouwen was over de jaren heen wel sterk gestegen, maar om als zelfstandige te beginnen met een vrouw en 3 jonge kinderen in een huis dat nog moet afbetaald worden op een moment dat de economische omstandigheden niet echt ideaal te noemen waren, dat was toch iets wat mij enkele nachten had wakker gehouden.

Mijn werk vóór Yggdrasil

Ik werkte ondertussen al bijna 10 jaar in een tuincentrum/boomkwekerij. Het is een sector waar er hard gevochten wordt voor elke klant, waar de concurrentie stevig is. Verschillende ketens van tuincentra waren zich aan het manifesteren, kleinere zelfstandige tuincentra gingen over kop. Elke week was er wel een tuincentrum of plantenkweker die de boeken toe deed door de te lage prijzen en te sterke concurrentie.

Ik werkte op een zelfstandig tuincentrum dat zeer snel heel groot geworden was door zich in de markt te zetten als prijsbreker. Alles aan de goedkoopste prijs, maar toch met voldoende kwaliteit. Wat natuurlijk consequenties heeft. Naar de klant toe (wij gaven een minimale service) maar ook naar het eigen personeel toe.

Er werden hoge eisen gesteld, er werden vele uren geklopt en er werd hard gewerkt. Ik heb daar nooit een probleem van gemaakt, ik werkte er graag en als je dan als resultaten een volle parking, lange rijen aan de kassa’s ziet en tevreden klanten dan is dat op zich al beloning genoeg. Maar na een tijdje begon er toch wat te wringen en te knagen. Het frustreerde me soms dat mensen die het tempo niet konden volgen eruit moesten, ik vond het moeilijk om klanten niet voor de volle 100% te kunnen helpen, ik vond ook dat sommige mensen die wel alles gaven en veel werkten geen beloning naar werken kregen.

Begrijp me niet verkeerd! Ik ben mijn baas dankbaar voor alles wat ik daar heb kunnen en mogen leren en ik snapte wel waarom de bedrijfscultuur zo was. Ik kon mijn baas daar ook in volgen, maar het was simpelweg niet de manier waarop ik het zou doen. En dat voelde na een tijd niet meer zo goed, het plezier om te gaan werken begon stilaan te verdwijnen en dat was geen goed teken!

Groeiende kennis in marketing

Een belangrijk onderdeel van mijn job was internetmarketing. Het is iets wat ik enorm graag deed, en ook heel goed kon. Ik had als voorbeeld enkele grootheden in marketing zoals Seth Godin, Perry Marshall en Sean D’Souza. En wat deze mensen allemaal gemeen hadden, was dat ze niet op de klassieke, pusherige manier aan marketing deden, maar dat de koper centraal stond in het verhaal.

Hun boodschap was: je moet jezelf in dienst stellen van, niet opdringerig zijn zoals de gemiddelde verkoper en zeker uw oplossing niet willen verkopen aan iemand die geen probleem heeft. Het klinkt misschien raar en tegenstrijdig aan alles wat de meeste mensen denken van marketeers. Maar uiteindelijk is het ultieme doel van een (fatsoenlijke) marketeer iemand helpen met een probleem.

Wat mij altijd opviel als ik zulke mensen volgde in hun leven is dat het verhaal altijd begon met uitleg over marketing, over hoe u dingen kunt verkopen. Geleidelijk ging de klemtoon over naar hoe u mensen kunt helpen, hoe u mensen hun problemen kunt helpen oplossen, hoe ik eigenlijk de wereld een beetje beter kan maken. Hoe je eigenlijk jezelf in dienst moet stellen van anderen om uw steentje, uw kennis bij te dragen om zo mensen vooruit te helpen.

En het eindpunt was altijd zelfreflectie. Altijd kwam het op hetzelfde neer. Zorg dat je iets nuttig doet met je leven. Maak het verschil. Help mensen. Help anderen die het niet zo goed hebben. Help anderen die uw kennis niet hebben.

Rond deze periode heb ik ook verschillende boeken gelezen over zelfbewustzijn, over zelfmotivatie en het was uiteindelijk het boek ‘Life’s Golden Ticket’ die bij mij de puzzelstukjes in elkaar deed vallen. Ik heb toen een klik gemaakt en op dat moment eigenlijk de beslissing genomen dat ik mijn leven drastisch wou veranderen.

Ik wou niet meer zo egoïstisch leven en enkel aan mijn werk en mezelf denken. Ik wou niet enkel in termen van meer klanten, meer rendement en meer efficiëntie denken. Het constante negatieve op mijn werk zoog me leeg. Ik wilde mensen helpen, ik wilde iets zinvol maken van mijn leven en zorgen dat ik een positief leven kreeg waarin ik anderen kon vooruit helpen.

5 dingen om spijt van te hebben

Hetgeen de schrijver van ‘Life’s Golden Ticket’ benadrukt zijn de 5 dingen waar mensen op hun doodsbed het meeste spijt van hebben. Als ik op dat moment gestorven zou zijn, dan had ik op geen enkele (!) vraag een positief antwoord kunnen geven, en dat deed pijn! Toen heb ik beslist om mijn leven om te gooien en te zorgen dat ik binnen 5 jaar op al die vragen positief kon antwoorden, en dat ik kon sterven zonder spijt.

Ik noem het mijn vervroegde midlife crisis :-). De jongere blonde vrouw en de sportauto heb ik vervangen door een ontslag en een onzekere toekomst :-(.

Daarna volgt nog een periode van een enkele maanden waarin ik twijfel en tob, maar ondertussen was mijn beslissing al genomen. Mijn hoofd wist het misschien nog niet maar mijn hart was direct omgeslagen en had de bladzijde al omgedraaid.

In de maand februari 2012 ben ik dan ‘s avonds naar mijn ouders gereden om te praten over mijn toekomst, hun toekomst en de toekomst van Yggdrasil. Het was voor hun een totale verrassing dat ik wilde stoppen met mijn job maar wel iets wat ze begrepen.

Het enige dat mij nu nog te doen stond was het gaan vertellen op mijn werk.

Gesprek met de baas

Half maart 2012, ‘s morgens iets voor acht stap ik het bureau binnen van het tuincentrum waar ik werk en vraag met knikkende knieën en een bibber in mijn stem aan mijn baas of ik hem even kan spreken in zijn bureau. Ik zeg met knikkende knieën en de bibber in mijn stem omdat ik pas na verschillende pogingen de moed heb gevonden om effectief door te zetten.

Uiteindelijk zou mijn ontslag ook een ferme klap voor het bedrijf betekenen, al is natuurlijk niemand onmisbaar.

Met een nog stevigere bibber in mijn stem vertel ik mijn baas dat ik mijn ontslag indien, en dat ik in het bedrijf van mijn ouders stap.