[mashshare]

Een moment uit het leven van een rotte appel

Gelezen in ‘Grasduinen’ september 1985

Uit het nietige pollebolletje groeit een buis, vele malen langer dan de korrel zelf groot is. Begerig groeit hij door de schacht in de stijl van de stamper naar haar binnenste waar het eitje wacht. Als hij het bereikt heeft, stort hij letterlijk zijn hart uit. De bevruchting is een feit. Twee individuen zijn één geworden. Een nieuw leven is begonnen.

Het ei groeit en maakt van zichzelf een complete appelboom, met stam, wortels, takken en bladeren, maar dat alles in microscopische miniatuur. Zo klein en verfijnd, dat hij geheel en al past in het bruine zaad, dat u kent als appelpit. Tegelijkertijd is de bodem van de bloem gaan zwellen tot een dikke, ronde vrucht, de appel zelf, als een overlevingscapsule rond de pit met eventuele broertjes, twee, drie, vier of vijf.

Als de appel rijp is, valt hij niet ver van de boom. Het wachten is op knagers, de rotting en het verval. Eerst moet de appel sterven, dan pas kan de pit gaan leven. U mag rustig deelnemen aan dit proces, als u maar niet denkt dat de appel er voor u is. Het is andersom. Neem een hap uit de glanzende bol, pers het sap tussen uw kiezen, laat het siepelen uit uw mondhoeken, haal het haastig terug met uw tong en geniet van de zoete smaak van het paradijs.

Gooi daarna het klokhuis weg, zo ver mogelijk, vertrouw het toe aan de aarde. Zo wordt u een gewaardeerde collega van al die andere appeleters, die een minstens even mooie rol spelen in het Leven en Sterven van deze vrucht. Eerst verschijnen er de schimmels. Verterend en groeiend tegelijk wandelen ze door het bolle lijf. Ze zetten de sappige cellen om in eenvoudige mineralen.

Hierdoor aangelokt komen er vlinders. De zwartbruine admiraal met zijn indrukwekkende strepen. Met zijn roltong tankt hij zich vol energie voor hij de grote reis naar het Zuiden begint. (Net als de vogels.) Er is een dagpauwoog, die zo heel gewoontjes als rups groot geworden is op van die vermaledijde brandnetels, maar die toch gerekend  mag worden tot de allermooiste ter wereld. Ook hij laadt zich vol voordat hij zich voor een half jaar terugtrekt in winterse verstarring, wachtend op de lente.

Heel niet onder de indruk van de lichtvoetigheid van deze etherische schubvleugeligen, verschijnt ook het grauwe naaktslakje op de appel. Zo
aards en vlezig als hij kan alleen een slak zijn. Hij is een en al orgaan: een golvende, slijmige voet; een raspend bekje dat de appelschil vermaalt tot  pulp om zijn omvangrijke ingewanden mee te vullen; ogen op steeltjes, teer en intrekbaar; een gat opzij achter de kop als luchtinlaat. Begerig als hij is, speelt hij met zijn leven. Als er straks een vogel komt om mee te pikken van de appel, wordt hij waarschijnlijk terloops als vleeshapje meegepakt. Dan is de kringloop mooi rond: slak eet appel, vogel eet slak en de vogelpoep voedt de aarde, waarin de pit kan kiemen.

Ik denk dat ik zo’n rottende vrucht toch indrukwekkender vind dan de plastic-achtige glimmers in de supermarkt.

Tekst: Frans Buissink